Güzel şeyler okumak ister insan, güzel şeyler duymak ve güzel şeyler anlatmak fakat bu her zaman mümkün olmuyor. Daha kaç kere yazıp sileceğim cümlelerimi bilmiyorum. Sanki bir şeyin etrafında dönüpte ona yaklaşmaya cesaret edemiyorum. İtiraf ediyorum bu benim şimdiye kadar
Bahçede karınca ordusunu görünce çığlık attım, annem de bana neden korktuğumu sordu, tabiki kırmızı karıncalardan korkmuştum. Sosyal bilgiler dersinde öğretmenimiz onların zehirli olabileceğini söylemişti bize ama annem bana “onlar normal karınca, zehirli olanlar burada yaşamaz, olsa olsa Amazon’da falan yaşar”
Yıl yeni geldi ama biz eskiyiz hala. Yenilememiz gereken bazı parçalarımız var sanki akıl odalarımızda. Yalnız bunu yapmak zordur, çünkü özeleştiride dibe vurmak canını acıtır insanın. Hele de derinlerdeki yaraları okuyucularla paylaşmak adeta tüpsüz dalış yapmaktır. Fakat konu hassas olduğu
Yılbaşı indirimi başladı ya, bizim de ihtiyacımız olmayan herşeyi ‘sırf ucuz diye’ alma zamanımız geldi. Kapıdan bacaya kadar kuyruk var, ben ise yine “ya sabır“ çekiyorum sanki beni buraya silah zoruyla getirmişler gibi. Neyse ki uzun bir bekleyişten sonra sıra
“O” seninle konuşuyor, şimdi, yani tam olarak “right now!” O bizimle konuştu, onu biliyorum da O benimle hem de hali hazırda konuşuyor(muş) ama ben bunu bilmiyorum yani aslında “hissetmiyorum” demek daha doğru olur. Ne büyük gaflet!; Ben de diyorum kendimle
Sonbaharın güzellikleri, kuruyan yapraklar, ağaçların elbise değiştirme töreni, gökyüzü atölyesinde yapılan yağlı boya mevsim geçiş tabloları yani müthiş bir edebiyat su gibi akıyor yanımdaki papazın dudaklarından. “Keşke sonbaharı görebilseydik” diyor hüzünle papaz bir ara başını kitaptan kaldırarak. Ben gördüm yedi
Katolik Üniversitesi’nde yapacağım islam sunumuna hazırlanıyorum. Beyin haritası, yakın ve uzak algılar üzerine çalışıyorum. Birden fazla duyuya hitap etmek için sözlerimi resimlerle güçlendiriyorum. Aslında ben kitaplardaki boşluklara resim defteri muamelesi yapan biriyim, yani okuduğumu hemen yanına çizerim. Yoksa yeterince anlayamam,
“Seni anlıyorum” dedim ona gülümseyerek ve koyu demli çayımdan bir yudum daha içtim. “Hayır anlamıyorsun” dedi bana. Kendinden emindi ve sözlerine şöyle devam etti, “Biliyor musun Zeynep abla bana babam da hep ‘seni anlıyorum’ diyor ama gerçekten kimse beni anlamıyor.”
İnsan en çok kendi ailesine, sevdiklerine kırılır öyle değil mi? Gerisi laf-u güzaftır, teğet geçer kalbin üzerinden acıtmaz o kadar. Bizim Amerika’daki yakınlarımız ‘geniş ailemiz’ aynı topraklarda doğup büyüdüğümüz ülkenin vatandaşları yani Türklerdir. Birlikte bir vatan toprağını paylaşmak “toprakdaş” olmak
Sağ elimi kaldırıp mavi- kırmızı- beyaz bayrağın karşısında söylenenleri tekrarladığımda kendimi sanki doğup büyüdüğüm ülkeme ihanet etmiş gibi hissettim. Bir de Türkiye’ye ansızın yakalanmış gibi, hani o bize kapıdan gizlice bakarken “hiimm sizii gidii siziii!” demiş gibi işaret parmağını yüzümüze
