Eğer bir şehir kızı olarak büyüdüyseniz benim gibi, o zaman Florida’da vay halinize. Şehirde insanlar yaşar, caddeler vardır, ışıklı sokaklar sonra simitçiler, işportacılar, insanlar bu ışıklı şehrin ortasından geçer gider iş yerine, konu komşuya yahut alışverişe. Arada bir ayağınıza kedi
Baktım ki, 32 koca yıl geçmiş ve sen hala atıyorsun içimde durmadan, dinlenmeden, daha kaç yılım kaldı hiç bilmeden! Aslında sen hep aklımdasın biliyor musun? Ama “şunu da yapayım ondan sonra” diye diye hep unutuyorum sana gelmeyi işte! Kızma n’olur?
Geçen hafta yazdığımız “Siyah-beyaz gülüşler” köşesine göstermiş olduğunuz ilgiye sonsuz teşekkürler. Konunun ehemmiyetine binaen bu yazımda da sizden gelen mesajları derledim. İlk mesaj Avrupa’dan. Beni epey güldürdü. Üstelik başlığımın da sebebi oldu: “16 yaşlarındayım, eve bir zenci arkadaşla geldik, yeğenim
Her zamanki gibi yine bir kahvaltı törenindeyiz; kızım tüm dünya insanlığı adına çiğneme görevini üstlenmiş, gayet sakin lokmaları döndürüyor ağzında. O çiğnedikçe ben küçülüyorum adeta. Tavada pişmiş yumurtanın dişlerle kaç dakikada ezilmesi mümkün kısmında tezler üretiyorum kendimce. Sonra da saate
Bir üniversite bahçesindeki çeşmenin önünde bekliyorum, hava çok sıcak ve nemli. Saat tam dokuzu gösterdiğinde söz verdiğim yerdeyim. Profesör beni sınıfa götürmek için almaya geliyor karşıdan, bir elinde çantası diğer elinde ceketi ve yüzünde samimi bir tebessüm ile. Selamlaşıyoruz önce,
Biz bilmezdik yağmur fırtınasını Türkiye’de yaşarken ve Kaliforniya’ya gediğimizde de haberimiz yoktu kasırgadan, hortumdan. Biz bir tek depremi tanırdık doğal afet olarak onu da sadece izlerdik uzaktan ve hayretler içinde! Tropikal iklimlerin ne menem birşey olduğunu coğrafya dersinde öğrendiğimde “aman
İki bayrak arasında kırmızı-beyaz dalgalanıyoruz, üstümüzde yıldızlar var aramızda okyanus. Amerikalı yanımız yalnızlığı, bireyselliği, çekirdek aileyi, özgürlüğü, bağımsızlığı ve kişiye özel yaşamı destekliyor. Türk yanımız birlik ve beraberliği, geniş aileyi, gelenek ve görenekleri, alışkanlıklarımıza tutunmayı destekliyor. Amerikalı yanımız kapitalist düzenin
Beyaz evler, yüksek tavanlı, ferah ve özenle döşenmiş, pencerelerde palmiyeler, rengarenk çiçekler, farklı şekillerde kaktüsler var. Sanki bir manzara kağıdını cama yapıştırmışsın gibi, uçan kelebekler cennet misali göz alabildiğine… Ve bunca güzellik içinde soğuk odalar! Salona giriyorum, selvi bir kasvet
Ve bir perde kapanıyor şimdi yeni bir perde açılsın diye. Güzel bitti oyun ve güzeldi hikaye. Oyuncular, sahne, dekor, replikler şahane. Her bitişte koltuktan kalkarken yaşadığım hüzün var şimdi omuzlarımda. Hani gitmesek diyorum…Hani gitmesek diyorum! “Kimse kıpırdamasın” diyen ben, işte
Bir yanık kokusu geliyor burnuma, acaba söz tenceremizin dibi tutmuş olabilir mi? Senai Demirci’nin “Söz Yangını” adli kitabını birkaç yıl önce okuduğumda çok etkilenmiştim. Yakın zaman önce, bir arkadaşıma kitabı vereceğim sırada, altını çizdiğim yerleri tekrar okudum ve gördüm ki
