Türk Futboluna Kırmızı Kart

Ve sonunda Türk Futbolu çığırından çıktı.

Galatasaray – Trabzonspor  maçında sahada inanılmaz kötü gününde olan bir hakem vardı. Maça direk etki edebilecek kritik pozisyonların nerdeyse tamamında yanlış kararlar verdi. Gerçek sorun hakem değildi tabi ki. Sorun en iyimser şekliyle pozisyonları iyi süzemeyen bir hakemin üst klasman FIFA hakemi yapılması idi. Çok da şaşırmamak lazım. Liyakattan çok, kimi daha çok tanıyorsun felsefesi maalesef halen ülkemizde yıkılabilmiş değil.

Salih hakeme elinden aldığı kırmızı kartı gösterdi. Bende şimdi o kartı Salih’in elinden alıp Türk Futboluna topyekün gösteriyorum.

Derdimiz yarın öleceğimizi bilsek örnek, ahlaklı, genç bir sporcu nasıl yetiştiririm derdi olmalı. Bu yöneticileri, bu sporcu abilerini, televizyonlarda ki spor otoritelerini! gören bir sporcu kardeşimizin nasıl yetişmesini bekliyorsunuz! Kendisine hiçbir müdahale olmamasına rağmen etrafında 360 derece dönüp düşen, hakeme itirazlarını ısrarla sürdürüp sinkaflı kelimeler kullanan ağabeylerini mi örnek alacaklar. Bu sebeplerin yüksek etkisi ile maalesef ülkemizde kaliteli sporcu yetişmiyor.

Çözüm yöntemlerimiz, popülist kısa vade taşıma su yöntemleri. Gurbetçi oyunculara endeksli Milli Takım, yabancı oyuncularla dolu kulüp takımları. Federasyonun Türk futboluna katabildiği vizyon bu. Ülke futbolunu ülke sporunu kahve muhabbetleri ile kurtarma şansımız yok.  Spor programları, yönetici, antrenör, seyirci, taraftar gurupları, vatandaş olaya sürekli senin ki benden kara mantığı ile yaklaşıyor.

Türk futbolu her şeyden önce ahlaki çöküntü içerisinde. Düzelmesi için altın bir jenerasyon yetiştirilmesi gerekiyor. Bunun yolu da örnek eğitim kurumlarını kapatmakla değil aksine böyle kurumlara destek olmakla gerçekleşebilir. Çünkü sporun kaynağı insan. O halde önce insan kalitemizi yükseltmeye çalışmamız gerekiyor.

Artık yalan, iftira, hile sporcu kültürü haline gelmiş. Spor camiasındakiler öyle rahat yalan söylüyorlar ki , ayak oyunları, kabadayılıklar, hakaret gayet normal davranış biçimi halini almış durumda.

Asrın hastalığı olan “ben hastalığı” spor camiasını da sarmış. Şikeden yakalanıp hüküm giyiyorsun, savunman ise “bu ülkeye önce şikeyi şunlar getirdi” oluyor ve bunu topyekün alkışlayanlar olabiliyor.

Taklidi ahlaktan ziyade bilinçli ahlaklı nesil için çabalamamız gerekiyor. Dr. İkbal’in hatıralarında yer verdiği, “Ben hep Kur’an okuyordum.  Babam da ben sürekli oğlum Kur’an oku, Kur’an oku deyip dururdu. Bir gün, ‘Baba ben her zaman Kur’an oku diyorsun. Ben zaten Kur’an okuyorum neden bana böyle diyorsun’ dedim. Babam, ‘Oğlum Kur’an-ı Hz. Muhammed(SAV)’ e inmiş gibi değil şu an Allah sana indiriyormuş gibi oku’ dedi” anısını unutmamak lazım.

Meselelere bu gözle bakmak lazım. Ben bu utancı nasıl yaşattım demiyor kimse. Herkes benlik dağının buz parçası sanki. Onu eritebilmek ancak ve ancak altın nesil yetiştirmekle mümkün. Ancak ve ancak sımsıcak bir ahlak atmosferi aysberg gibi benlik buzullarını eritebilir. Zerre kadar ahlaksızlık bu dağın yok olmasını engeller. Buna müsaade edilmemeli. Şöhreti besleyecek argümanlardan , başkalarını karalama halinden, kendini sürekli masum görme halinden kurtulup, yüz kızarma ahlakını yeniden kazanmamız gerekiyor. Kendimizi gözden geçirme zamanımız geldi ve geçti bile. Madem bu dönemin en büyük derdi spor ahlaksızlığı ise reçete de bellidir.

Meselelere bu zaviyeden bakıp icebergin buz dağı parçası gibi oluşmuş kibir, benlik ve tarafgirlik düşüncesini eritebiliriz. Çünkü kendi hatalarımızı görmez ve onları giderme yoluna gitmez isek gururumuz başkalarının bunu görüp düzeltmeye çalışmasını kabullenemez.

Sporumuzun düştüğü bu durumu aslında Mehmet Akif in şu sözleri çok güzel tarif ediyor.

Hayâ sıyrılmış, inmiş öyle yüzsüzlük ki her yerde…
Ne çirkin yüzler örtermiş meğer bir incecik perde!
Vefa yok, ahde hürmet hiç, emânet lâfz-ı bi-medlûl;

Yalan râyic, hıyânet mültezem her yerde, hak meçhûl.
Yürekler merhametsiz, duygular süflî, emeller hâr;
Nazarlardan taşan manâ ibâdullâhı istihkaar.
Beyinler ürperir, yâ Rab, ne korkunç inkılâb olmuş;