Can Dündar yönetimindeki Cumhuriyet, önemli bir gazetecilik başarısına imza atarak Suriye’deki muhaliflere MİT himayesindeki TIR’larla taşınan kaçak silah ve mühimmatın resim ve görüntülerini yayınladı. Radikal hatta terörist muhaliflerin bu sortilerden nasiplenmiş olma ihtimali çok yüksek. Ancak AKP rejiminde sadece yerel
Kuralsızlığı kural haline getiren AKP’li egemenler idrak edemeyebilir, ama demokrasilerde kırmızı çizgiler vardır. O çizgiler aşıldıkça, artık sisteme demokrasi demek zorlaşır. Ve evrensel hukuk, sözleşmeler ve teamüllerle belirlenmiş uluslararası kırmızı çizgiler ihlal edilmiş olur. Türkiye işte tam böyle bir süreçten
Associated Press (AP) haber ajansından öğreniyoruz: Hükümet, Suriye’de Esed rejimini devirmek için İslamcı direnişçilere destek vermek üzere Suudi Arabistan’la anlaşmış. İttifak, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın yeni Suud Kralı Selman’ı tebrik ziyaretinde perçinlenmiş. Bu, Erdoğan’ı darbeci dediği Mısır lideri Sisi’yle barıştırıp İran’a karşı
Son birkaç yıldır büyük bir yönetişim krizinin ve artan oranda iç istikrarsızlığın yaşandığı Türkiye, her alanda güç kaybediyor. Kaybedilenler listesinin başlarında ise uluslararası ikna gücü geliyor. Bir devletin ikna gücü, sert güç ile yumuşak gücün bileşkesinden oluşur. Entelektüel, sosyal, kültürel,
Bir devletin çivisi çıkmayadursun. Her yeri tel tel dökülür. İçeriden kokuştukça kokuşur. Dışarıda gol üstüne gol yer. Türkiye Cumhuriyeti Devleti, AKP idaresi altında işte tam bu durumda. Perişan mı perişan. Ermeni meselesi perspektifinden devletin hal-i pür melaline şöyle bir bakalım.
Washington’da gündemin birinci maddesi, BM Güvenlik Konseyi’nin beş üyesi artı Almanya’nın İran’la yürüttüğü nükleer pazarlıkların ürünü olan çerçeve anlaşması. Anlaşma, global ve bölgesel dengelerle ABD’deki iç siyasi dinamiklere muhtemel yansımaları nedeniyle yoğun tartışma konusu. İran’la barışmaya büyük siyasi sermaye ve
Perşembe günü Başkan Obama’nın Cumhurbaşkanı Erdoğan’a telefon açtığını öğrendiğimde Mazhar Fuat Özkan’ın istemeye istemeye yaptığımız şeyleri anlatan o güzel şarkısı dilimden dökülüverdi: Mecburen, mecburen, mecburiyetten… Ankara uzun zamandır dış politikada ‘Ele güne karşı yapayalnız, böyle de olmaz ki’ nakaratını söylerken,
Şöyle bir düşünün: ABD Senato-su’ndan AKP’nin demokrasi karnesini öven bir mektup çıksaydı ve 100 senatörden 74’ü altına imza atsaydı, ne olurdu? Cumhurbaşkanı Erdoğan ve arkadaşları kırk gün kırk gece davul çaldırır, medyadaki münadileri de bunu Türkiye’nin yükselen itibarına muazzam bir
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, Türkiye’de piyasaları altüst eden çıkışlarından sonra, daha önce hain ilan ettiği Merkez Bankası Başkanı Erdem Başçı ile masaya oturdu. Toplantı sonunda ‘tatlıya bağladık’ açıklaması geldi. Yalansa bile kulağa hoş geliyor. İç siyasi krizleri tatlıya bağlamak iyidir.
Geçen hafta Amerika’ya iki başbakan geldi. Biri Başbakan Ahmet Davutoğlu. Diğeri de İsrailli mevkidaşı Binyamin Netanyahu. Siyasî çizgileri farklı ama ortak yanları Obama yönetimiyle aralarının bozuk olması. Bizim Başbakan, Beyaz Saray’dan randevu alamayacağını da bildiğinden, sadece New York taraflarında dolaştı.
