Nefes

Bir insan nefes almaktan utanır mı? Yaşamaktan, gülmekten, ailesi ile beraber olmaktan, onlara ulaşabilir olmaktan, her akşam çocuğunu öpüp öyle uykuya gitmekten, eşi eve her geldiğinde onu sevinçle gülümseyerek karşılamaktan ve helalinin elini tutmaktan… Yaşadığı için utanır mı?

Utanılırmış ve unutmamak için dua bile edilirmiş. Her ne kadar bazıları “kendine bu kadar yüklenme” dese de, bu hayat mutlu olmak için çok kısa.

Ben buralarda, gurbet eller vatan olmuşken yaşamaktan yorulmuş isem, canım ülkemdeki yiğitler ne haldelerdir acaba? Kaç tanemiz onları anlıyor, onlar gibi ızdırap çekiyor.

İşimize bakalım evet ama bu boşvermişlikle mi? Hangi işten bahsediyoruz? Hangi işimiz var onlardan daha önemli?

Benim hiç aklım anlamazdı Efendimiz zamanında yaşanılan sıkıntıları… Şu an ben hiçbir farkını göremiyorum, sadece başımızda bir Peygamber yok…

Şimdi de aklım almıyor yaşananları, ve burada, bu rahat hayatta yaşamaktan utanıyorum, hem de çok utanıyorum. Utanmadan yaşayanlardan da utanıyorum.

Ah bu sosyal medya, ne çok insanı günaha sokuyor. Bir yanda mazlumlar, tanınmayacak halde hapisten salınıp, ölüme terkedilen gencecik fidanlar, diğer yanda sanki hiçbir şey olmamış gibi yapılan paylaşımlar, yenilen yemekler, gezilen yerler, yapılan yorumlar… Neden bütün özel hayatını yayınlar ki insan? Cevabı var mı bu sorunun?

En acılarından birisi ise söylenmeden bir şey yapmıyor olmamız, geride kalanlara sahip çıkmak için birilerinin cari mi yapması gerekiyordu, bu kadar mı düşünebilmekten uzak kaldık, oradaki insanlar demiyorlar mı sizce 9 aydır neredeydiniz diye?

Ve zindanlar, ve Yusuflar, neden bıraktık Yusufları zindanlarda? Hep bir güzelleme yaptık, zindanlar cennet bahçesi diye, öyle miydi gerçekten herkes için? Yoksa geride kalanlar için daha da yaşanamayan bir hayat mı kaldı dışarıda?

Evet, nefes alamıyorum, insanlık bu halde iken nefes alabiliyor olmak bile zor geliyor omuzlarıma…