Bir insan nefes almaktan utanır mı? Yaşamaktan, gülmekten, ailesi ile beraber olmaktan, onlara ulaşabilir olmaktan, her akşam çocuğunu öpüp öyle uykuya gitmekten, eşi eve her geldiğinde onu sevinçle gülümseyerek karşılamaktan ve helalinin elini tutmaktan… Yaşadığı için utanır mı? Utanılırmış ve
Akşam 9 civarı, aylardan Kasım. Türkiye’de 3 Kasım’a girilmiş olsa da, Houston için hala 2 Kasım. Hava sıcaklığı fevkaledenin de fevkinde, 24-26 derece bandında. Telefonunda ki uygulamadan sıcaklığı tekrar kontrol etti, yağmur da gözükmüyordu, öyleyse dışarı çıkmak için mükemmel bir
Bir zamanlar güzel mi güzel, huzurlu mu huzurlu bir ülkem vardı. Herkes işine gücüne bakar, kimse kimseye düşman olmaz, fikirler, inanışlar farklı olsa bile, saygıyla yaşardık. Dık. Dık. İşte o ülke değişmeye başlayınca soluğu dışarılarda aramaya başladı insanlar ama akıllarda
Pıt pıt sesler geliyordu dışarıdan. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Bu ses çok yumuşak bir sesti, dokunuşlarını hissedebiliyordu… Günler geçti, artık iyice büyümüş, tüm sesleri ayırt edebilir olmuştu. Her hareket ettiğinde bir elde onu okşuyordu, güzel şeyler söylüyordu ona. Başka insanlar
Aman Allah’ım o nasıl güzel bir sesti! O nasıl mükemmel bir okuyuştu, insanın damarlarından kanının akışını hissettiren, her kelimede yüreğini vuran, her hecede sesinin dehşetini tüm bedende hissettiren gencecik bir delikanlının muazzam Kuran okuyuşuydu. Ama bir farklılık vardı ki, delikanlı
Çok sevinçliydi, çok. Yıllar sonra işi olmuştu. Anası, babası, akrabaları gibi yazın tarlalarda çalışmayacak, bu yıl mahsul ne olacak diye beklemeyecek, baharda soğuk vurur mu, yağmur ne kadar yağacak diye dertlenmeyecekti. Hayvanların pisliğini temizlemek yoktu artık. O kokuların içine girmeyecekti.
