Yaklaşık 25 sene kadar önceydi. O’nu videoda seyrediyorduk. Yine her zamanki ateşin konuşmalarından birini yapıyordu. Ama bu seferki farklıydı. Gelecek yıllarda çok büyük hadiselerin yaşanacağını hissetmiş gibiydi. Muhataplarına yaşanacaklar karşısında hazırlıklı olmaları gerektiğini ifadeye çalışıyordu. Ancak geleceğe ait öngörülerinin herkes
Allah affetsin, bir aralık kendisini izliyordum. Uzun zaman oldu ne dinlerim ne de merak ederim doğrusu. Bir kere ortaya koyduğu yeni hiç bir şey yok, sonra insandaki tefekkür mekanizmasını çalıştırıcı bir fikirden de yoksun. Ayrıca kullandığı dil ve üslup bize
“Peygamber Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), ilk günden ruhunun ufkuna yürüyeceği ana kadar hep sulhun temsilcisi olmuş, temas kurduğu her farklı kesimle anlaşmalar yapmış ve bu anlaşmalara da sonuna kadar ve hassasiyetle riayet etmiştir. Genelde sulh denildiği zaman akla gelen
“Gel ey Muhammed bahardır…/ Dudaklar ardında saklı aminlerimiz vardır./ Hacdan döner gibi gel;/ Mi’rac’dan iner gibi gel;/ Bekliyoruz yıllardır!” A.N.A. Bu coğrafya yıllar değil asırlardır tebessümü unuttu. Bizler seni unuttuğumuzdan beri seninle elde ettiğimiz bütün değerleri de unuttuk Ya Resulallah!
Şimdi bir ‘Babalar Günü’ yazısı yazmak vardı. Hani İngilizler’in “bir gencin hayata karşı saf cehaleti” dedikleri türden bir naiflikle, “ben de babayım ey kaari” diye başlayıp, “benim de babam var işte” ile biten bir yazı. Ama hayatı ve hadiseleri kaale
“Şu son hadisede neye güveniyoruz, bir, Başbakan’ın Erdoğan, iki, MİT Başkanı’nın Hakan Fidan olmasına… Ben de Erdoğan’a ve Hakan Fidan’a güven duyuyorum ama kanunlar kitapta durduğu gibi durmuyor, Erdoğan ve Hakan Fidan da, ‘Mahkeme kadıya mülk değil’ özdeyişince, orada ebedi
Kaç kere davrandım ama bir türlü yazmak gelmedi içimden. Ne zaman klavyemi zorlasam, dimağım itiraz etti. Ne vakit hadi bu kez desem kalbim olmaz dedi. O yüzden bir süre yazamadım. Ne ki insan sözün bittiğini düşündüğü zamanlarda bile tarihe not
Geçtiğimiz hafta içinde bir cenazeye katıldık. Bebek Rukiyecik uzun zamandır savaştığı kansere yenikdüşmüş ve 18 aylık bu masumcuk vefat etmişti. Baltimore’daki Türk Kültür Merkezi’nde küçücük bir tabutun önünde saf tuttuk, annesi ve babası adına şefaat taşıyıcısı bu meleğin cenaze namazını
Geçen haftaki yazımı ‘henüz birşey anlatmaya başlayamadım’ diye bitirmiştim. Zira benim kırık dökük ifadelerimin o hicret yolcularının yüksek hissiyatlarını sadece basitleştirdiğinin farkındayım. Buna rağmen bir kere daha muhacirlerin gurbet hatıralarından bir pencere açıp hissiyat avlamaya çalışacağım. Ancak bu seferki bir
Belki hayatının yarısına yakını ailesinden uzakta geçmişti. Gurbet denen şeyle dost olmuş biriydi. Öyle anadan babadan ayrılık onu ağlatmıyordu artık. Ancak şimdi bu gözyaşları, bu hıçkırıklar neyin nesiydi? Zaten kendi istemişti. “Birgün bana da bu nasip olur mu?” diyordu. Ama
