‘Amerika’dan Türkiye’ye gitmek’ diye bir şey vardır. Kimin ne zaman gideceği, bileti nereden kaç paraya aldığı, aktarmayı nereden yaptığı, kaç valiz hakkının olduğu, en son gidişinde yaşadığı zorluklar, orada ne kadar kalacağı sonra ilk kayınvalidesine mi yoksa annesine mi gideceği,
Benim için bir insanı dinlemek, bilmediğim dünyaların içindeki evlere misafir olmak ve sonra da onların balkonundan görünen manzarayı izlemektir. İşte bu yüzden “dinlemek” okumak kadar kıymetli. Çünkü dinlerken ya da okurken “birşey” öğrenir insan, konuşurken değil. Az konuşmak, az yemek
Sıradan bir günün akşamında banyoda diş fırçalarken dönüp “anne ben neye çok üzülüyorum biliyor musun?” dedi. Gözlerini açmış içini de doldurmuş sanki yaşlar aktı akacak yanaklarına. “Hayırdır neye üzülüyorsun kızım?” dedim olduğum yere çömelerek ve onun gözlerinin içine bakarak. “Ölmekten
Amerika’da yaşayan gençlerin yaşam tarzı üzerine konuştuğumuz yazılara kaldığımız yerden devam ediyoruz. Bu defa bir değişiklik yapıp mikrofonu gençlere uzatıyoruz. Bakalım anne-babaların gençlere uyuşturucu konusunda bilgilendirme çabaları onların penceresinden nasıl görünüyor? Öncelikle durumun vahametini göstermek adına kısa bir bilgi verelim.Columbia
Trafik kuralları insanların can güvenliği için gereklidir. Tıpkı onun gibi ruhsal yaşantımızı düzenleyen kurallar da iç dünyamızı korumak adına son derece önemlidir. İşte bu yüzden kırmızı da durmayı sevmeliyiz. Fakat kırmızıda geçtiği için ruhu yaralananların sayısı gün geçtikçe artıyor. İçten
“Size bir süprizimiz vaaaar! Sizi kayda aldık” deseler ne düşünürsünüz? İlk olarak neler söylediğinizi, değil mi? Bu nasıl bir süpriz olur sizin için?, Peki sevinir misiniz? Sizi bilmem ama benim haberim olmadan kaydedilmek hoşuma gitmez. Mehmet Barlas’ın “Atılan tüm tweetler
Bildiğiniz gibi haftalar önce Washington’da eşcinsel evliliği yasallaştı. Bugünkü New York Times’in haberine göre, Maine de bu kervana katıldı. Otuzbeş yıldır birlikte olan çiftler “ölmeden bunu gördük ya!” diye çok mutlu oldular. Ne düşünceğimi bilemedim! Bildiğim tek şey vardı: O
Arabanın içi fena halde benzin kokuyor; camı açtım bu defa sıcak hava üflüyor. Kilimayı kapadım şimdi de sıcaktan durulmuyor. Bizim buralarda Aralık, kendisini fena halde Temmuz sanıyor! Neyse ne diyordum, işte “soluduğun havadan kaçamıyorsun.” Adına kış dedikleri ama benim yeni
Geçtiğimiz hafta Şükran günü bahanesiyle Washington DC ve Kuzey Carolina’daki dostlarımızı ziyarete gittik. Önce uçak sonra da araba ile İstanbul trafiğine taş çıkaran yolları aştık ve varacağımız yere ulaştık nihayet. ‘Acaba nerelerin fotoğrafını çeksem değişik olur?’ diye araba camından etrafıma
Aramıza cam girdi ve dokunma duyumuzu aldı kaçtı bizden. Cama taş atıp da kaçan küçük çocuklar gibi sanki cam ile uzaklaştık birbirimizden. Artık camdan bakana değil cama bakana el sallıyoruz. Mesafeler bizi “sevdiklerimize dokunma duyusu”ndan ayırdı. Kameralar karşısında büyüyor çocuklarımız,
