Twitter’daki arkadaşlar bana mail atmaktan yorulmadı ama ben onların hatırlatmalarından yoruldum. Aylardır sosyal medyadan uzak durma kampanyamın sonucu olarak twitterla bütün bağlarımı kopardım. Fakat her sabah ‘’dünyada neler olup bittiğini gör..’’ diyen bir başlıkla bana bıkmadan mail atmaya devam ediyorlar.
Mesnevi’de kayıkçıyla lisan aliminin hikayesi anlatılır. Bir lisan alimi bir gün bir kayığa biner. Kendini öven bir yüzle kayıkçıya dönüp ‘Sen hiç gramer okudun mu ?’ diye sorar. Kayıkçı ‘Hayır ‘ deyince ; ‘Ömrünün yarısı boşa gitmiş’ diye cevap verir.
Güzel kardeşim ve ahiret arkadaşım, Kardeşlik bu zamanlar için var. Hayatın bin bir çilesi her yönden taarruza geçtiğinde, birinin serin ve selametle hayrı hatırlatması ve sabrı tavsiye etmesi için. Şimdi senin omzundaki yükü olduğundan daha ağır kılan şey, kendin kadar
Gönül Yarası filminin belki de en güzel sahnesidir Dünya’nın Kürtçe şarkıya ağladığı sahne. Şarkıyla birlikte gözyaşlarına boğulan Dünya’ya (Meltem Cumbul) Nazım (Şener Şen) ‘’Kürtçe biliyor musun?’’ diye sorar. “Hayır”, der Dünya. “O zaman niye ağlıyorsun?” “Bu şarkıya ağlamak için Kürtçe
San Fransisco’nun Los Angeles trafiğini mumla aratan yoğunluğunda iftara ancak yetişiyoruz. Şehrin elit sayılabilecek bir kesiminde yer alan kilisenin yüksek kubbeli salonunda tatlı bir telaş. Kimileri seccade olabilecek cinsten ne bulduysa getirip yere sermenin peşinde, kimileri de orucunu açacak Müslüman
Şiddet içerikli sporları pek sevemediğimden olsa gerek, Muhammed Ali ismi yıllarca bana karakteri hakkında pek de bilgi sahibi olmadığım, başarılı bir Müslüman boksörden ötesi değildi. Yolum Hollywood’un yıldızlar kaldırımına düştüğünde tanıştım onunla. Sinema ve medya dünyasına isimlerini altın harflerle yazdırmış
Eğer yıllar önce, henüz annelikle nasiplenmediğim zamanlarda bana annelik nedir diye sorsalardı, üç beş beylik laf eder, biraz edebiyatla süsler, anne olmadan anlamam mümkün değil diye bir de kendince tevazu sayılabilecek bir haşiye ile bitirirdim sözlerimi. İnsan anlayamayacağını, ancak anlayamadığı
Yıl 1999. Mahzun bir Eylül’dü. İstanbul Üniversitesi’nin önünde gergin bekleyiş, kayıt yaptırabilmek için turnikelerden sonra kurulan, adına ikna odası denilmiş perdeyle kaplı bir küçük mahzene alınıyorsunuz. İçeri girdim. Başımdaki örtüyü çıkartmadan aldılar. Beni ‘’ikna’’ etmek için iki isim içeride bekliyordu:
Çocukluk zamanımızın kitaplarını hatırlarsınız, okuyabilmenin verdiği o hazla elimizden düşürmediğimiz klasikleri. Ömer Seyfettin’in hikayeleri, Kemalettin Tuğcu’nun çocuk zihni için ağır ama ders veren satırlarını… Okumayı öğrendiğim yıl, benim için hayata dair bir dönüm noktası olmuştu. Okumak, artık görmeyen bir insanın
Avusturyalı ünlü yazar Stefan Zweig, 1942 yılında Brezilya’da karısıyla birlikte intihar eder. Varlıklı bir ailenin çocuğudur ve yazdığı kitaplar bütün Avrupa’nın elindedir. Onu böylesine hayattan koparan şey, İkinci Dünya Savaşı’nın ayak sesleridir. Bir dünya savaşı geçirmiş olan yazar, Nazilerin yaptığı
