Türkiye’ de yaşananları izleyerek, yazılanları okuyarak salim ve sağlam bir kafa ile oturup yazı yazmak mümkün değil. Haberlere bakıyorsunuz, içiniz kararıyor. Klavyeye uzanıyorsunuz, bir sıkıntı kaplıyor. Ama herşeye rağmen, bu dünyada iyi şeyler yapmak için niyet etmiş, yola çıkmış fedakar
Evvel zaman içinde, bu fakirin Zaman gazetesinde şimdikinden farklı bir köşesi vardı. Hatta köşe ifadesi az gelir, çeyrek sayfadan oluşan bir bölümü vardı. Haftada iki defa yazar, bazı günler o köşenin ebatları yarım sayfayı zorlar idi. O zamanki ismimiz Rehber
Öncelikle hepimiz için 2014’ün daha güzel , daha huzurlu, daha mutlu geçmesi, herkes için hayırlı olması temennisiyle başlayalım. Okumaya başladığınız yazım biraz gecikmeli olarak siteye kondu. Malümaliniz önceki iki yazım; ülkenin içinden geçtiği sıkıntılı döneme denk gelmesinden mi, kerametvari bir
Günlerden beri ‘benim kadar şanssız bir yazar var mıdır acaba?’ diye düşünmekteyim. Neden mi? Onca yıl aradan sonra gerek okuyucularımdan gelen yoğun baskı, gerek gazete idaresinin ısrarları, gerekse medya dünyasında bıraktığım boşluğun hala doldurulamaması nedeniyle tekrar yazmaya karar vermiştim. Bir
80’li yılların başlarıydı. Teknik Üniversite’ye yeni adım atmış, çiçeği burnunda, heyecanı yerinde, taze bir mühendislik öğrencisi idim. Bir zamanlar Teknik Üniversite dediğinizde aklınıza gelen tek yer İstanbul Teknik Üniversitesi (İTÜ) idi. Alışkanlık işte, cümleye öyle başlamış oldum. İTÜ’nün
