Köylü mü kentli mi, muhafazakar mı modern mi olduğunu hala kestiremediğim bir arkadaşım var. Geçenlerde, “İslam’da kadın konusunda bir derleme yapmanızı bekliyorum” dediğinde “Ahmet Kurucan’in bile hep ucu açık yazılar kaleme aldığı 15 asırlık bir konu! Etim ne budum ne ki bu konuda ben
“Bir insanın anavatanı çocukluğudur” demiş Epictetus. Çocukluğum Karaman’da geçti. Mü’mine Hatunun, Yunus Emre’nin, Taptuk Emre’nin, Şeyh Edebali’nin memleketi bu şehir, son zamanlarda çocuk istismarı haberleriyle gündeme oturdu. Ben de hayalen çocukluğuma, Karaman’a taşındım durdum haliyle. Dolayısıyla, kendimden fazlaca bahsettiğim icin,
Yedinci sınıftaki oğlum Cuma günleri daha mutlu olurdu oysa. Problemlerin hiç üzerinde durmaz, varsa bile bunlar bir süre sonra kendiliğinden çözülüverirdi. Belki o da hemcinsleri gibi her şeyin her zaman yolunda gittiğine inanıyordu. Bu yüzden olsa gerek, “Nasıldı?” sorusuna, “İyi, güzel”
“Başörtünü çıkarmayı hiç düşündün mü?” dediğinde , “11 Eylül sonrasında da sormuştun aynı soruyu” deyip gülüyorum. Sue anlıyor “Hayır” demek istediğimi. Her terör saldırısından sonra selamı sabahı kestiğimiz bir kaç tanıdık olur. Samimiyeti ilerlettiğimi düşündüğüm Fransız arkadaşım, geçenlerdeki Charlie Hebdo
