Mahmut Rıdvanoğlu - Bütün geride kalanlara

“Ölür ise ten ölür canlar ölücü değil”

Geceydi… gecenin karasına kara çalıyordu gelen haber. Sonrası telaş… sonrası acı… sonrası umut… sonrası umut…

Haberi veren mi daha çok yaralıydı,  alan mı? Giden mi, kalan mı? En yakınındaki mi, en uzakta duran mı? Herkes üzgün, herkes ağlamaklı diyordu telefonun ucundaki ses ama herkes umutlu, dua ediyor herkes. Umudun son kullanma tarihi ayrılığın ilk günüymüş. Sahi hani ayrılık ölümden beterdi? Neyse…

Yol… aramıza engel, on saat saniye saniye azalıyor. Yaklaştıkça göğsümde bir ağırlık hissediyorum, yutkunuyorum, büyüyor; nefes alıyorum ağırlaşıyor; uyumaya çalışıyorum, tutuyor göz kapaklarımı sımsıkı. Anlıyorum, göze düşen ağlamak şimdi göze düşen göğsümü yıkamak. Yıkandıkça göğsüm rahatlıyorum. Sarılıyorum Allah kelamına yıkandıkça gönlüm ferahlıyorum.

“Sağlam dur” demişti diğer yarım. Sağlam dur ki senden güç alsınlar. Arada gülümse, bir lahza soluklansınlar. Tekrarlıyorum kendime yaklaştıkça. Kayboluyor hepsi görünce hatırasını.

Her gördüğüme sarılıyorum, her sarıldığımda kokusunu arıyorum. Kimisinde terütaze, kimisinde yok eser. Kimisi bende arıyor, kimisi safi keder. Topla kendini diyor bir ses, topla ki rahatlasın insanlar. Topluyorum… susuyorum… konuşuyorum… hatta gülüyorum… bazen inanmıyorum… bazen unutuyorum… çoğu zaman aklımda… çoğu zaman yanıyorum…

Nereye gittin, kimin diyarına? Hiç düşünmedin mi çıkar mıyız yarına? Hangi sevgi kapatacak boşluğunu? Kimin sesi çarpacak evinin duvarlarına? Çarpacak da dökecek yeşil boyasını. Biz şimdi birbirimizi kimden kıskanalım, duyarsa kızar diye kimden korkalım? Kime şikâyet edelim birbirimizi? Bekle bizi Hicret köşkünde. Bize yine yedirip içireceğin günleri bekle. Çok yakında bizde geleceğiz bekle.

Hz. Aişe (r.a.) teşrif buyuruyor rüyasına kızının. Bak diyor baban orada Efendimizle (s.a.v.) beraber. Çok özledim bir görsem diyor. O orada çok mutlu artık dönmez buyuruyor annemiz. Ne mutlu sana. Ne diyelim, Allah hüsn-ü hatime ihsan etsin geride kalanlara.