Aziz bilirdik misafiri, bereket, huzur ve mutluluk getirirdi hanelerimize. Öyle inanır, öyle kabul ederdik. Kapılarımızın tokmağını onlara göre ayarlar, tokmağın sesini ruhlarımızın gıdası kabul ederdik. Eskilerde evlerin kapısında iki tokmak bulunurdu! Vurulunca birinin sesi ince çıkar, diğerinin kalın. Kalın ses
Kur’an-ı Kerim’de Rabbimiz bir çok yerde iman edip sâlih amel yapmamızı emrediyor. Bizim en önemli değerlerimizden biri de sâlih amellerimizdi. İnsanlar yaptığımız güzel işlerle bizlere bakar ve bizi yaptıklarımızla değerlendirirlerdi. Dün işlerimizi sâlahatla yaptığımız için, cazibe-i kudsiyemiz vardı ve nazarlar
Anadolu, değerlerimizin son karakolu. Dini ve milli değerlerimizin; İslamın, Kur’anın, Bayrağın, Vatan duygusunun… Bizi biz yapan, bizi geleceğe taşıyacak olan tüm kıymetlerin rahmidir Türkiye. Varolma umudumuz, belki ayağa kalkma ve ümmet-i vasat olma sevdamızdır. Üç yüz seneden beridir künde üstüne
Yaradanın halk ettiği ilk şey nokta, varlığı gaybdan çıkarıp alem-i şehadetle buluşturduğu vasıta ise “söz” olmuştur. Vareden ilk önce, “kün” dedi. Kün; ‘var ol’ demek. Yoktan, sebepsiz, kudrete dayanarak var ol. Devam etsin var olman, lakin kayıtsız da değilsin. Dur!
“İman hem nurdur hem kuvvettir. Hakiki imanı elde eden adam kainata meydan okuyabilir.” İhsan-ı İlahi olarak kalbimizde yakılan bir çıradır iman. İkramen tutuşturulan ateşiyle dün, bugün ve yarınımızı aydınlatır, yaşamımıza huzur ve emniyet üfler iman. El değmeden girmiştir yüreklere, saftır,
Edep bir tâç imiş Nûr-ı Hudâ’dan Giy ol tâcı emin ol her belâdan Hudâ’nın tâcı baş üstüne diyerek ben de edep ile başlayayım mürekkep yolculuğuna. Taki haddimi bilerek yürüyeyim bu yolda. Zira edebin ilk basamağı haddi bilmektir. Acziyetin, fakriyetin farkında
Hizmet-i imaniye ve Kur’aniyenin gayesi her zaman il’ay-ı kelimetullah olmuştur. Allah’ın (cc) yüce adını gönüllere duyurma demektir İl’a. İl’ay-ı Kelimetullah bazen cihad ismini alır, bazen hakkı tavsiye, bazen tebliğ, bazen de irşad. Ama her kavramında manası Allah ile kullar arasında
Bir zamanlar bizim de değerlerimiz, kültürümüz ve mükemmel bir medeniyetimiz vardı. İçlere huzur veren inancımızla doluydu kalbimiz, barışık olduğumuz amellerimiz yaşardı cevarihimizde. Kendimize ait şehirlerimiz, kasabalarımız, köylerimiz vardı ve kendine has türkülerimiz, şarkılarımız mırıldanırdı dudaklarda. Burma bıyığımızla tanırlardı bizi, cömertliğimiz
Yürüyeceğiz inşaallah, ufkumuzun ulaştığı, yüreğimizin yettiği yere dek. Gaye-i hayalimiz uğrunda. Önümüze kandan-irinden deryalar da çıksa devam edeceğiz rıhletimize. Milletin ışığa uyandığı günlerde, bir gaye-i hayal koymuştu önümüze Başyüce ve şöyle demişti; “Hizmet insanı, gönül verdiği dava uğrunda kandan-irinden deryaları
Aziz Hocam Ben daha küçük bir çocuktum, sesinizi ilk defa bir teyp kasedinden duydum. Babam İzmir Bornova’da askerlik yaptığı sırada, pazar günleri Hisar camisinde verdiğiniz vaazlarınızı dinlemeye gelirmiş. Vaazlarınızı dinlemek için erkenden gelir ve sizi görebileceği en yakın yere otuturmuş
