Sarp yokuşlar var

1960’lı yılların başında İzmir Buca Cezaevi’nde bir program vardı. O zamanki İzmir Müftüsü Celal Yıldırım hocamızla beraber biz de katılmıştık.

Katılanlar arasında İzmir’in meşhurlarından Baradanlar ve İzmir gazetelerinde makaleler yazan Kemal Tahir’in eşi Fatma İrfan da vardı. Bu benim cezaevine ilk ayak basışım idi. Daha sonra bir Ramazan ayı vaaz ve teravih için de gittim. O zaman İzmir’in Torbalı kazasının Ayrancılar kasabasından bir grup Nur talebesi de içerideydi… Onlarla tanıştım…

Ayrancılar bir kasaba idi ama dini faaliyetler yoğundu. Güzel bir camileri ve Kur’an kursları vardı. Gelip giderdik… Mehmet Ali hocam anlattı:

Bozyaka Yurdu’nun faaliyete geçtiği günlerde Ayrancılar’dan Hüseyin Yukarı ağabeyimiz bizi Kur’an kursuna davet etti. Oranın muattal kalmayıp devamlı faaliyet içinde olması için yurt vazifesi de görmesini istiyordu. “Gelin, bakın… Değiştirmemiz ve ilave etmemiz gereken tarafları varsa söyleyin ve yurtiçin hazırlamamız gerekenlerin listesini verin, biz tamamlayıp kaymakamlığa müracaat edelim.” diyordu. Bir sabah namazından sonra Hocaefendi ile beraber Ayrancılar’a gittik. Cami ve kursun önünde küçük bir havuzun yanındaki kanepelere oturduk. Biraz sonra Hüseyin ağabey geldi. Ama üzerinde bir telaş ve yüzünde başka bir hava vardı. Dedi ki: “Sabah namazından sonra evde sizi beklerken uyuyup kalmışım. Rüyamda sizi işte burada bu havuzun başında gördüm. Konuşuyorduk. Caminin yanında dimdik sarp bir yokuş var. Hem göklere yükseliyor. Hocam, siz bunu aşmamız gerektiğini söylüyorsunuz. Ben de içimden, hiç burası aşılabilir mi, diye geçiriyorum. Siz ayağa kalktınız pardösünüzü iliklediniz, içimden geçenleri okumuş olarak ‘Bak Hüseyin Efendi şimdi sana bunun nasıl aşılacağını göstereceğim!..’ diyerek yürüdünüz ve düz yolda gider gibi o yokuşa tırmanmaya başladınız. Talebeleriniz de peşinizden yürüdüler. Ben de arkanızdan geldim. Sanki karıncaların tırmandığı gibi yürüyüp yükselmeye başladım. Siz aşıp geçtiniz. Ben tam çok az bir mesafede tıkanıp kaldım. Aşağı bakıyorum çok uçurum, yukarıya da çıkamıyorum, ne yapacağım diye sıkıntı içinde iken siz yukarıdan bana bakıp gülümsediniz ve elimden tutup yukarıya çektiniz… Cennet-i âlâ gibi bir yer… Cıvıl cıvıl insanlar, mahsulat ve meyveler dolu… Ben bazan dünyanın bu kadar insanlarına bu kadar rızık ve meyve nasıl yetiyor ki, diye düşünürdüm, demek buradan bunlardan gönderiliyormuş, derken, oğlum beni uyandırdı ve sizin geldiğinizi söyledi.” Hocaefendi de, hizmetlerin ve hayırlı işlerin önünde engellerin ve muzır mânilerin olduğunu ve olacağını ve inşallah bunların teker teker aşılacağını söyledi. Sonra binayı gezip yurt için gerekli değişikliklerle ilgili bilgi verildi. Bir de yurt müracaatı için gerekli işlerin listesini kendisine teslim edip döndük.

Hüseyin ağabey istenilenleri tamamlayıp dosyayı hazırlayarak kaymakamlığa gitmiş. O zaman kaymakam imam-hatip lisesinde okumuş olmasına rağmen feyzinden istifade edememiş bir nasipsiz olduğu için, dosyayı alıp hakaretle yere savurmuş… Hüseyin ağabey de yavaş yavaş bütün evrakı yerden toplayıp dosyanın içine koyduktan sonra tekrar yanına yaklaşmış “Allah da senin hakkından gelsin!” diye yüzüne savurmuş… Kaymakamın dili tutulup kalmış… Bir sürü polisin içinde elini kolunu sallayarak kaymakamlığı terk edip gitmiş. Ama aynı gün daha güneş batmadan, kaymakamın sürgün emri gelmiş… Daha sonra tayin edilen kaymakama yeni dosya ile gidilmiş ve yurt açılmış…

Bu sarp ve dik yokuşlar bitmedi… Arkadan 1971, sonra 1980, sonra 28 Şubat’lar sökün etti… Cenab-ı Hak, hepsini de aşma imkânları bahşetti… Bu akabeler olacak ve bu elekler bulunacak; olmak ve bulunmak zorunda… Haslar olmadan, rıza-i İlahiye kilitlenmişler olmadan bu ihsan-ı İlahi tarafından omuzlara yüklenen mukaddes yük taşınamaz. Yirmi Birinci Lem’a’da dokuz özelliği sayılan İhlas hakikati gönüllerde yerleşmeden, bu müthiş zamanda, bu dehşetli zamanda, bu dehşetli baskılar altında, bid’atların ve dalâletlerin, hıyanetlerin hüküm ve saltanat sürdüğü zamanda dünya çapındaki umumî ve kudsî hizmet yapılamaz. Çürük-çarık, menfaatperest anlayışların kokuşturduğu insanlarla bu yolda yürünemez… Onun için bu imtihanlar ve bu elekler, insanları elerler ve elemeyi kazananlar yollarına devam ederler… Başka türlü Câlutlar mağlup edilemez…