“Bir yemin ettim ki, dönemem!”

Sağ elimi kaldırıp mavi- kırmızı- beyaz bayrağın karşısında söylenenleri tekrarladığımda kendimi sanki doğup büyüdüğüm ülkeme ihanet etmiş gibi hissettim. Bir de Türkiye’ye ansızın yakalanmış gibi, hani o bize kapıdan gizlice bakarken “hiimm sizii gidii siziii!” demiş gibi işaret parmağını yüzümüze sallayarak. Ben aslında doğmadığım ama doyduğum bir ülkenin vatandaşı olduğuma yemin ediyordum şimdi ve ülkem bana ne dese haklıydı ona karşı boynum kıldan inceydi nihayetinde. Çok mu kızmıştı acaba? Yok canım, kötü birşey değildi ki bu, bir tane daha aidiyet sertifikası almaktı sadece!

Salonda yüksek sesli müzik çalıyordu Jeniffer Lopez,  şarkı ile ortam arasında pek bir bağlantı kuramadım.  Çünkü sahilde biz yaz akşamı şarkısı ile Amerikan bayraklı büyük bir kürsü, takım elbiseli zenci görevliler çok yan yana gelmiyordu zihnimde. Bir şey eksikti; sanki ciddiyet belki de. Yani otuz iki dişiyle sırıtarak azarlayan adam hali vardı içeride. Gülüyor mu yoksa kızıyor mu belli değildi.

Düğüne gider gibi gelen insanları  ve onların heyecanını gördükçe kendi halime şaşırdım.  Etrafımda yakınlarına bir kaç koltuk öteden doğrulup el sallayanlar, sevinçten ağzı kulaklarına varanlar, hop oturup hop kalkanlar vardı ama bende nedense tık yoktu. Eminim “bu merasim de nereden çıktı” diyen birtek ben vardım salonda.

Vatandaş olmaya gelenler, ellerinde fotoğraf makinesi ile gördükleri her Amerikan bayrağının yanında durup etrafa gülücükler saçıyordu. Sanki salon koca bir kalp olmuş yıllarca bugünü beklemiş insanlar için atıyordu. Düdüm düdüm… düdüm!

Bir an şunu düşündüm; Türkiye’deki  yabancı uyruklu vatandaşlar için Türkiyeli olma kutlaması yapılsa fonda da Serdar Ortaç çalsa ve her gelen yabancı ay yıldızlı bayrağımızın yanında fotoğraf çekinse. “Ben hep bu günü bekledim ve sonunda rüyam gerçek oldu” dese, sonra da duygulanıp ağlasa çok ilginç olurdu değil mi?

27 farklı ülkenin vatandaşlığının kutlandığı bu günde 180 kişiden Türk olan iki kişiydik sadece, geriye kalanlar ise genelde Latin ülkelerindendi, 93 kişiyle Küba en çok alkışı aldı ve birinciliği kimseye kaptırmadı.

Günün sonunda görevlilerden biri “tabi ki, doğduğunuz topraklarla bağlantınızı da kaybetmeyin” dedi. “Amerikalı oldum diye öz vatanınızı unutmanıza hiç gerek yok,  Amerikalı olmanin iyi yönlerinden birisi de bu!”

Nasıl içime su serpildi anlatamam, bir  yemin ettim ki, dönemem değildi, pekala dönebilirdim. Sadece bu bile insanı mutlu etmeye yeterdi.  Çünkü benim için evden kaçmış kız hali değildi göçmenlik, telli duvaklı gitmekti el evine, hem de baba ülkenin rızasıyla, sonra ne zaman dilersen geri dönüp toprak öpmekti ve geldiğin kapıları açık bırakmaktı ardına kadar. “Ankara’nın en güzel yanı, İstanbul’a dönüşü” diyen şair gibi ben de “Amerikalı olmanın en güzel yanı, bir Türk olduğuna şükretmektir” diyorum.

Geçtiğimiz gün Venezuellalı bir arkadaşa vatandaş olduğumu söylediğimde bana “ne kadar şanslı olduğumu” söyledi ve gözleri ışıldadı mutluluktan. Kendisi iki yıl önce yaşamış bu duyguyu havalara uçmuş sanki dünyalar onun olmuş ama benim icin “olsa da hoş olmasa da”.

“Peki Türkiye’nin ekonomisi nasıl?” diye sordu bana. “Fena değil” dedim çok anlarmış gibi hatta bundan on yıl öncesine göre bayağı iyi. Ekonomimiz büyüyor, işsizlik azalıyor demokratik açılımlarla ülkemiz daha yasanılır bir hale geliyor. O da “ama benim ülkemin ekonmisi çok kötü, o yüzden Amerikan vatandaşı olmak  benim için hayat demek” dedi. Böyle bir hayat memat meselesi olmadan yani mecbur kalmadan  Amerikan vatandaşı olmak güzel. Günün birinde gidilebilecek “ekonomisi düzgün” bir ülkemin olduğunu bilmek de güzel. “Tası tarağı toplayıp geldim” demek ile “gemileri yakıp geldim” demek arasında çok fark varmış onu anladım vesselam.