NYT- Sandy Kasırgası sebebiyle evini kaybeden genç [Türk] kendi evinde tutsak oldu.

23 yaşında olan Jason Çelik , Duchenne kas distrofisi olarak anılan hastalığın hızla ilerleyen bir formuna sahip. Bu hastalık birkaç parmağı hariç, vücudunun büyük bir kısmını felç etmiş. Ailesi ile birlikte taşınmak zorunda kaldıkları yeni evin genel düzeni ise hareket etmek için ihtiyacı olan hantal tekerlekli sandalyeye uygun olarak dizayn edilmiş değil.

Jason Çelik’in annesi Ann Maria Çelik yeni evlerini “Bu yeni evin ne içine girebiliyoruz, ne de dışarı çıkabiliyoruz” diyerek tarif etti ve oğlunu bir mahkuma benzetti. “Tekerlekli sandalye çok ağır ve hantal olduğu için hareket etmek çok zor oluyor” dedi.

Çelik ailesi Westbury, Long İsland- New York’ta bulunan bu evde,  Aralık ayından beri oturuyor. Ama Cedarhurst, Long Island’taki bir önceki kiralık evlerini kendi istekleri ile terk etmediler. Cedarhurst’teki bu evde bulunan rampalar sayesinde Çelik bey kendi istediği zamanlarda kolayca eve girip çıkabiliyorken, bu rampa Sandy Kasırgası sırasında ciddi bir zarar görmüş ve ev oturulamaz olarak hale gelmiş. Üstelik alk kata giren sular sebebiyle eşyalarının büyük bir kısmı da kullanılamaz hale gelmiş.

Aile evden tahliye edilmeden önce Çelik bey hastalanmaya başladı. Bayan Çelik ve eşi Muzaffer Çelik kendisini Long Island Musevi Tıp Merkezi’ne götürdü. Çelik bey, burda zatürre nedeniyle bir buçuk hafta hastaneye yatırıldı. Aile kasırga sırasında hastanede kaldı.

“Yaklaşık 10 gün boyunca hastanede koltuklarda yaşadık” diyen Bayan Çelik, “ O noktada evimiz hastaneydi. Kalacak başka bir yerimiz yoktu” dedi. Jason bey’in kardeşi Peter,26, ise bu süreyi arkadaşlarında geçirdi.
Jason Bey, hastaneden taburcu edildikten sonra tüm aile, kendisi, ebeveynleri ve pitbul cinsi köpekleri Amy, birlikte küçük bir otel odasında birkaç hafta yaşamak zorunda kaldılar. Bu süre içinde bütçelerine uygun bir ev aramaya başlamışlardı. Aile, bayan Çelik’in 25 yıllık postacılık kariyeri ile geçimini devam ettirmekteydi. Jason Bey ise aylık 800 dolar maluliyet maaşı almaktaydı ve Türk bir müzisyen olan babası ile sadece bazı zamanlarda iş bulabilmekteydi.

Çelik ailesi gaz ve elektrik faturaları da dahil olmak üzere aylık kirası 2420 dolar olan bir evi 1 yıllığına kiraladı. 620 dolarlık bir destek programı alan  Çelik ailesinin aylık olarak 1800 dolar kira ödemesi gerekiyor.
Bayan Çelik, her ne kadar içine giricekleri bir evleri olduğu için minnetar olduğunu söylese de, eski evlerini özlediklerini ifade etti. “ O ev harikaydı, çünkü hareket etmek için özel olarak yapılmış rampalar mevcuttu.  Tüm giriş ve çıkışlar genişletilmiş ve banyo-tuvalet kısmı engellilere uygun olarak düzenlenmişti.”dedi.

Aile bu şekilde özel olarak düzenlenmiş olan eve birkaç yıl önce “FEGS Health and Human Service” inin “Partners in Dignity” adlı bir programı yardımıyla taşınmıştı. Bu program New York Times “Neediest Cases Fund” tarafından desteklenen UJA Federasyonu’nun alt kollarından biridir.

2010 yılında Çelik ailesi sözü edilen fondan 1190 dolarlık bir miktar alarak emlakçının yarı ücretini ödedi.  Aile Sandy Kasırgası’ndan sonra FEGS’nin yardımıyla 1800 dolarlık 3 yeni yatak satın aldı. Çelik ailesinin en önemli önceliği halen evleri için rampa yaptırmak. Aile halen eve bu şekilde bir tadilatın yapılıp yapılamayacağı ile ilgili olarak gerekli izinlerle ilgili bir açıklama bekliyor. Buna göre  yeni bir eve taşınmayı düşünmek durumunda kalıp kalmayacaklarına karar verecekler.

Jason Çelik, karşılaştıkları güçlükler ve hayatın getirdiği aksiliklere rağmen iyimser tutumunu koruyor. Eskisi gibi engellilere göre düzenlenmiş kendi banyosunu kullanamadığı için, Jason artık bir hemşirenin gelip onu banyo yaptırmasını beklıyor. Ayrıca, artık sadece ev içinde yapılabilecek internet, video oyunları, erkek kardeşi ile müzik yapmak ve bilgilsayar programlarında yardım etmek gibi hobilerle zamanı gecirebiliyor.
“ Tanrıya şükür durumu şimdilik iyi” diyor anne Bayan Çelik. “ fakat kasları yavaş yavaş zayıflıyor. Hala müzik yapmaya devam ediyor fakat eskisinde daha az oranda”.

Duchenne kas hastalığı ilerleyici bir hastalık olduğundan, Jason’ın bu manadaki tutsaklığı kendi vücudu tarafından sınırlandırılmaya devam edecek.

Bu yüzden erişebilir bir ev onun için çok önemli. Bayan Çelik ise “ inşallah bu yakında degişecek” diyerek umudunu koruyor.