Son yıllarda Türkiye dışında faaliyet gösteren kimi dernek ve vakıfların sponsorluğunda binlerce yabancı, Türkiye’deki kültürel gezilere iştirak ediyor. Son derece seçkin gruplar halinde ülkemize gelen siyasetçi, sanat ve bilim adamları, güvenlik yetkilileri, şirket patronları, Türkiye’ye sahillere ve eğlence mekanlarına değil, planlaması çok profesyonelce yapılmış kültürel gezilere iştirak etmek için geliyor. Gezi boyunca, çeşitli illerde Türk ailelerin evlerinde ağırlanıyor, devlet dairelerini, eğitim kurumlarını, vakıfları ve dernekleri de ziyaret ederek, kalıcı dostlukların ve işbirliklerinin de temellerini atıyorlar.
Şimdiye kadar bu gezilere Kanada’dan iştirak eden onlarca kişiyle görüşme imkanım oldu. Gerek Ottawa ve Toronto, gerekse Kitchener ve Waterloo şehirlerinden bu gezilere katılan bilim adamları, siyasetçi ve devlet yetkililerinden Türkiyemiz hakkında hep övücü sözler ve izlenimler işittim.
En son geçen Haziran ayında, Kitchener-Waterloo bölgesinden bir grup akademisyen, din görevlisi ve iş adamı Türkiye gezisine katıldı. Geziyi Kültürlerarası Diyalog Enstitüsü’nün , Kitchener-Waterloo şubesi düzenledi. Kanadalı misafirler, İstanbul, İzmir, Manisa, Denizli, Konya, Kayseri ve Nevşehir’i gezdi.
Geçen Perşembe akşamı Türkiye gezisine iştirak eden grup üyeleri bir araya gelerek bir parti düzenledi. Geniş ve ilgili bir izleyiciye, resimlerle ve videolarla Türkiye hatıralarını anlattılar.
Daha önceden şahsen tanıdığım ve bu geziye katılıp katılmama konusunda biraz mütereddid gördüğüm bir öğretim üyesi, geziden dönünce tam bir Türkiye aşığı oluvermişti. Eylül ayında Waterloo Üniversitesi’ndeki Türkçe derslerine kaydını şimdiden yaptırdı bile. Bu gezinin tadı damağında kalmış olmalı ki, kendisi en yakın zamanda, belki bu sonbaharda tekrar bir Türkiye gezisi planlıyor bile. Hatta şartlar elverse diyor, “Hayatımın geri kalanında Türkiye’de çalışmak ve yaşamak isterim.”
Gezide Kanadalı gruba en çok tesir eden, ev ziyaretleri olmuş. Gösterdikleri resimlerden sıcak geçen bu sohbetleri biz de hissettik ve çeşitli hikayeler dinledik. Misafirleri evlerinde ağırlayan, geleneksel misafirperverliğimizi gösteren Kayserili ve İstanbullu aileler Kanadalıların gönüllerini fethetmiş. Ülkemizde gördükleri insanlığı anlatırken yaşadıklarını göz yaşları içinde anlatmaları gerçekten çok etkileyiciydi!
Mesela, ev ziyaretindeyken yemek sırasında ev sahibi Kayserili bir işadamı Kanadalı bir çiftin evlilik yıl dönümleri olduğunu öğreniyor ve bir fırsatını bulup sessizce, yıldönümlerini idrak eden Kanadalı çifte özel bir pasta alıyor pastaneden. Kuyumcudan da bir hediye. Bu özel pastanın mum ışıkları altında romantik bir ambiyansta kesilmesi, çifti göz yaşları içinde bırakmaya yetmiş. Ev sahibi, anneler günü münasebetiyle diğer konukların da çam sakızı çoban armağanı hediyelerle gönlünü almasını bilmiş. Elbette bütün bu civanmertçe vakalar tamamen doğaçlama samimiyetinde cereyan edince, misafirler hayatları boyunca unutamayacakları anlar, duygular yaşamış.
Zaman Gazetesi, Samanyolu Televizyonu, Kimse Yok Mu gibi kurumları da gezen ve incelemelerde bulunan grubun en çok dikatini çeken husus ise, Türkiye’de insanlar arasında, özellikle de Hizmet Hareketi içindeki abilik ve ablalık ilişkileri olmuş. Grup, Hizmet Hareketi’nin başarsındaki saklı sosun işte bu içten ve beklentisiz münasebetler olduğunu düşünüyor. Aynı ilişkileri kendi kurum ve camialarında da modellemek için kolları sıvamışlar bile. Profesör Amanda Wittmer, Mennonite Dergisinde bu konuyla ilgili bir makale yazdı. Makalenin anafikri Kanadalıların Hizmet Hareketi’nden öğreneceği çok şey var, en önemlisi de içtenlik ve fedakarlık…
Dr. Wittmer’in sözkonusu yazısını müstakil bir yazıda ele almak istiyorum. Ancak, Türkiye gezisinin anlatıldığı bu neşeli partiden dönerken ülkemizin kültürel zenginliğinin ve civanmert Anadolu insanın dünyaya vereceği çok şeyinin olduğunu düşünüyordum. Keşke ayrılığı gayrılığı birkenara bırakıp daha geniş açılardan bakabilsek!
Let me tell You a sad story ! There are no comments yet, but You can be first one to comment this article.
Write a comment